شب همه شب: بدون صورتک

می بینم، انسان هایی که انگار صورتکی به صورت ندارند، و چیزی برای از دست دادن. ولی باز هم به هم دروغ می گویند، به دروغ قصه ها می گویند! چرا؟؟ و اینجاست که حقارت را در زندگی می بینیم... بیچاره اینان صورتکی برای پنهان شدن ندارند، وگرنه همه ما صفات یا صفتی حقیر در خود داریم که با کمی آرایش پنهان شدنی است.انگار مجبوریم دروغ بگوییم و دروغ بشنویم، اگر دروغ نگوییم همه به چشم ابله نگاهمان می کنند، یا در بهترین حالت به چشم یک ساده لوح بیچاره. و اگر خوب دروغ بگوییم زرنگ با جربزه هستیم. تازه دروغ نگفتن جرأت زیادی نمی خواهد..؛ این راست گویی است که گستاخی می طلبد، این در حالی است که راست گویان همیشه بی ادب و بی نزاکت خطاب می شوند!!

پس بیایید صورتکمان را از صورتمان بر نداریم. بیایید به هم بخندیم . با هم بخندیم. گاهی گریه کنیم. گاهی کسی را دوست بداریم. گاهی دوستمان بدارند. گاهی کمک کنیم. گاهی کمک بگیریم.گاهی دروغ بگوییم. و گاهی دروغ بشنویم. و این یک زندگی شرافتمندانه است. با تمام زیبایی های یک دنیای تو خالی شما.

و من، من به این سکوت و به این سردی خود ادامه می دهم تا روزی که...