شب همه شب

همیشه برای اصلاح و انتقاد از بقیه شروع می کنیم، از بقیه آدم ها. در حالی که ما هستیم که در سیاهی ها غوطه وریم... بهتر بگویم؛

این منم که در سیاهی پیچ و تاب می خورم و لاف خوب بودن را برای خودم می زنم. هرچند برای کسی نقش خوب بودن بازی نمی کنم، ولی برای خودم چرا. گاهی به خود دلداری می دهم: که چقدر پاک و منزه ام. میگویم:ببین اینان را، او را ببین، فلانی، سعید، حسن، تقی، می بینی؟! چقدر در مقابل آنان پاک و معصومی... و بعد با غرور به خود می گویم: چقدر ساده و زلالم. چقدر خوبم. من باید راه درست زندگی را به اینان نشان دهم!!!!

***

دستهایم سیاه شده، دلم هم کمی کپک زده

روح با جسمم گره ای کور خورده

چشمانم؛ چشمانم از نور می هراسد.

به چشمانم نگاه کن، چقدر دور شده از آدمیت.

به من نگاه کن

هوای اینجا سرد نیست

هوای اینجا سیاه سرفه نگرفته است

این سردی دستان من است

سرفه های دل سیاه من است

و قرمزی چشمانم که نوید زشتی هاست

تو را که میبینم ، کمی به یاد خود می افتم:

چقدر از خودم دور شده ام

به من نگاه کن

Posted by ReZa on Tuesday, April 03, 2007 at 3:29 PM |   لینک مطلب